Żebrowscy – dzieje rodu

Herb Żebrowskich
Jasieńczyk

Każdy człowiek nosi w sercu historię swojego narodu. Historię tworzą ludzie, a ta z kolei wpływa na ich charakter narodowy. Polacy w mozaice narodów Europy wyróżniają się wyjątkowo bogatą historią. Już od Mieszka I nasze dzieje złączone są z dziedzictwem chrześcijańskiej Europy. Męczeńska śmierć św. Wojciecha, biskupa z Pragi i przelana przez niego krew na misyjnej jeszcze polskiej ziemi użyźniła chrześcijańskie korzenie narodu polskiego i wzmocniła jego pozycję na kontynencie europejskim . Szczere przywiązanie do tradycji Kościoła rzymskokatolickiego i wzrastająca potęga polityczna Polski przyczyniły się do uznawania przez wieki naszego kraju za przedmurze chrześcijańskiej Europy.

Bogata, ale i zarazem burzliwa historia nadwiślańskiej ziemi sprawiła , że Polacy niejednokrotnie musieli stawać w obronie chrześcijańskiej wiary i tradycji swojego narodu. Przez stulecia prawdziwego Polaka poznawano po szczerym przywiązaniu do ojczystej ziemi i patriotyczno-chrześcijańskich wartości swoich praojców. Zawołanie ”Bóg – Honor – Ojczyzna” było naturalnym oddechem ludu nadwiślańskiej ziemi. Ponad stuletni okres niewoli jeszcze bardziej zahartował patriotyczną duszę polskiego narodu i jeszcze mocniej przywiązał go do katolickiego Kościoła.

Do ludzi tego pokroju należał głęboko religijny, a zarazem patriotyczny ród Żebrowskich. Wywodzi się on z okolic Łomży, w dzisiejszym województwie mazowieckim. Według przekazów rodzinnych był to ród waleczny i mocno przywiązany do ojczystej ziemi. Żebrowscy dzielnie bronili ojczyzny i wiary świętej przed barbarzyńskim i protestanckim ” potopem szwedzkim ” w XVII wieku. To właśnie za szczególne zasługi w obronie ojczyzny w wojnie ze Szwedami dzielni Żebrowscy otrzymali majątki ziemskie, nadano im szlachectwo i herb Jasieńczyk.

Wierność narodowemu i rodowemu dziedzictwu, patriotyzm, szczere umiłowanie ojczyzny i mocne przywiązanie do Kościoła katolickiego przekazywane były z pokolenia na pokolenie. Przeróżne trudności, zwłaszcza politycznej natury , jakby na przekór losowi, jeszcze bardziej wzmacniały i hartowały nieustraszone serca Żebrowskich. Ze szlachecką dumą i swoistym uporem zawsze dochowywali oni wierności rodowemu dziedzictwu, ojczyźnie i Kościołowi. Wielu członków rodziny trwanie przy ”świętych wartościach ” i swoich ideałach przypłaciło zsyłką do nieludzkiej syberyjskiej ziemi. Także w okresie powojennym komunistyczne rządy nie potrafiły złamać religijno-patriotycznych przekonań naszej rodziny. Tak jak dawniej , tak i teraz Żebrowscy uparcie bronili tradycji praojców, ojczyzny i Kościoła. Niektórym przyszło poznać gorzki chleb więzienny.

Żebrowscy z natury byli ludźmi o niespokojnym duchu . Zawsze czegoś szukali. Nie potrafili usiedzieć na jednym miejscu. Niektórzy ciekawi szerokiego świata w okresie zaborów zaciągali się do carskiego wojska. Inni pchani jakąś wewnętrzną siłą i chęcią uzyskania lepszych warunków do życia dla przyszłych pokoleń kilkakrotnie udawali się za wielką wodę do Ameryki, aby zarobione tam pieniądze inwestować na zniewolonej jeszcze, ale ojczystej ziemi. Byli też tacy, którzy osiedlali się na nowym kontynencie.

Przekazywany z pokolenia na pokolenie duch głębokiego patriotyzmu i szczerego umiłowania ojczyzny sprawiał, że członków rodu Żebrowskich można było spotkać za równo w legionach polskich dowodzonych przez generała Józefa Hallera w czasie pierwszej wojny światowej , jak i w armii Władysława Andersa w czasie drugiej wojny światowej. Dla niektórych z rodziny Żebrowskich okres powojennej rzeczywistości był dalszą walką o prawdziwą wolność umiłowanej ojczyzny.

Żebrowskich z pokolenia na pokolenie cechowała pracowitość, wrodzona zaradność i przedsiębiorczość. W okresie zaborów mimo usilnej rusyfikacji Żebrowscy zawsze dbali o zachowanie ojczystego języka, rodowych i religijnych wartości oraz tradycji swoich przodków. Kontakty z szerokim światem, jak chociażby wspomniane podróże zamorskie, umacniały w nich potrzebę edukacji i doskonalenia się w różnych praktycznych i społecznie użytecznych zawodach. Jak podają rodzinne przekazy u Żebrowskich nawet w najbardziej trudnych czasach nie gasło zamiłowanie do czytania dostępnej prasy czy książek. Mimo grożą cego niebezpieczeństwa ze strony zaborców w ich domach latami odbywało się tajne nauczanie . Należeli oni do grona tych, którym na sercu leżała troska o podtrzymywanie i rozwój narodowych, kulturowych i religijnych wartości swoich środowisk. Z tego też powodu Żebrowscy zawsze uznawani byli za ludzi odważnych, światłych i postępowych. Pracowitość, życiowa zaradność, z pokolenia na pokolenie przekazywany patriotyzm, swoista stanowczość, chrześcijańska uczciwość, wyjątkowa uczynność i temu podobne cechy sprawiały, że Żebrowscy cieszyli się w swoich środowiskach wielkim szacunkiem i powszechnym uznaniem. Mimo wrodzonej dobroci i szczerej życzliwości dla ludzi w rodzie Żebrowskich drzemała postawa buntownicza. Żebrowscy zawsze cechowali się swoistą „szlachecką dumą” i poczuciem własnej godności, dążeniem do niezależności i osobistej wolności. Dziś członków tego bardzo licznego rodu spotkać można nie tylko w wielu miejscach nadwiślańskiego kraju, ale także nad Renem, Sekwaną, w różnych częściach Stanów Zjednoczonych i Kanady, a nawet w dalekiej Australii.

Pokoleniowa troska o wartości moralne, patriotyczne i religijne w rodzie Żebrowskich sprawiała , że niemal w każdej generacji Żebrowscy dawali ojczyźnie nieugiętych patriotów, światłych i prawych obywateli, a Kościołowi sumiennych kapłanów, braci i siostry zakonne. Także w najmłodszym pokoleniu przywiązanie do wiary praojców zaowocowało powołaniami do stanu kapłańskiego i zakonnego . Spowinowacony z rodem Żebrowskich był zasłużony dla Kościoła w Polsce gorliwy ełcki biskup Edward Samsel (1940 – 2003). Nie ulega jednak wątpliwości, że najwspanialszą perłą w mozaice wielkiego i rozsianego po świecie rodu jest postać wspaniałego franciszkanina, współpracownika męczennika z Oświęcimia św. O. Maksymiliana Kolbego, wielkiego Polaka i jeszcze większego misjonarza Japonii, kandydata na ołtarze Brata Zenona Żebrowskiego.

”Bóg w dom – gość w dom” – rodzinne zawołanie, przekazywane z pokolenia na pokolenie, stanowiło zawsze cześć rodowej tradycji i powodowało, iż Żebrowscy zawsze byli otwarci na świat, cechowali się naturalną życzliwością dla ludzi, umieli szanować poglądy innych i chętnie pomagali potrzebującym. Wartości te, wyniesione z domu rodzinnego, wzbogacone chrześcijańską miłością bliźniego i franciszkańskim spojrzeniem na świat sprawiły, że zmarły w 1982 roku Brat Zenon stał się wielkim ”ambasadorem” Polski, a zarazem niestrudzonym propagatorem chrześcijańskich wartości w Japonii. Franciszkanin, Brat Zenon Żebrowski szczerym umiłowaniem ludzi biednych, chorych i opuszczonych, swoistą chrześcijańską osobowością ukształtowaną przez środowisko rodzinne ujął serca Japończyków, którzy w dowód wdzięczności jeszcze za jego życia stawiali mu pomniki, pisali o nim książki i śpiewali pochwalne pieśni. Bezinteresowna, charytatywna działalność Brata Zenona w Kraju Wschodzącego Słońca sprawiła, że do słownika języka japońskiego wpisano na stałe nieznane tam wcześniej słowo woluntariusz. Ziarno chrześcijańskich wartości wyniesionych z rodzinnego domu, zasiane przez Zenona na skalistej japońskiej ziemi będzie zapewne w przyszłości w tym wyspiarskim kraju wydawało owoce, a on sam stanie się na pewno inspiracją i wyzwaniem dla następnych pokoleń rodu Żebrowskich, dla rodaków w Polsce, a być może nawet i dla społeczności międzynarodowej.

Bratanek Brata Zenona, franciszkanin O. Jerzy Żebrowski

Styczeń 2005, Montreal, Kanada